Van Helgoland naar Thyberon

Zondagavond werden de weerberichten wat beter. Onze Duitse buurman die hier ook al een week lag, luisterde naar alle weerberichten die hij kon ontvangen en ook lekker hard dus we luisterden gewoon mee. Maandagmorgen nog een laatste weerbericht afgewacht en het lage drukgebied wat alle wind van de afgelopen dagen veroorzaakte, trok weg over Denemarken en de Duitse bocht zou voor een aantal dagen in een hoge drukgebied komen te liggen. Dus maandagmorgen 20/06 de trossen los en naar de dieselhaven om brandstof te tanken. Terwijl ik tankte deed Hammy nog wat boodschappen en om 0900 vertrokken we van Helgoland. Ondanks dat we onszelf voorgenomen hadden deze vakantie niet in de nacht op zee te varen hebben we toch besloten koers te zetten naar Thyberon; We zijn op Helgoland toch wat dagen achter geraakt en via Cuxhaven en het Kieler kanaal hadden we niet zo’n zin in. Als het ons te lang gaat duren kunnen we altijd nog naar Sylt of Esbjerg. Dus koers 250 graden naar het Hornsrif. Helgoland - Thyberon is 150 mijl dus als we gemiddeld 5 mijl aan konden houden 30 uur op zee. De wind was zwak dus we begonnen met vol grootzeil, fok en bezaan. Echter vaart zat er niet in, zeker niet toen we Helgoland vrij waren, de wind viel bijna weg dus om vaart te behouden motor weer maar bij. De zee was door de afgelopen harde wind heel knobbelig en Hammy begon wat zorgelijk te kijken, zeeziekte tablet te laat ingenomen en na een half uur voerde ze de vissen. Dus puts mee en plat op de bank. Nou ja sneu voor haar, maar ik heb nog een maatje; de stuurautomaat. We voeren gelijk op met een Duitser, omdat wij de motor bij hadden liepen we hem voorbij. Later nam de wind weer wat toe en liep hij weer in, de motor gestopt. Zeilen beter gezet en we liepen weer op hem uit. Om 13.00 hadden we het baken van de Amrumbank te pakken wat we oost passeerden, er ligt ook nog de Amrumbank boei en die hielden we west, water zat en de wrakken zijn afgedregd op 18 meter. Toen zag ik achter ons dat onze Duitse vriend het baken west probeerde te passeren en ik begreep niet waarom; heb ik wat over het hoofd gezien? Maar het lukte hem niet, hij moest steeds meer knijpen en werd weggezet door de stroom richting kust. Na een uur gaf hij het op en kwam weer achter ons aan. De wind begon nog wat toe te nemen en we liepen als een speer, af en toe 7 mijl, de afstand naar de Amrumbank werd weer groter, dus die zorg was weg. En toen brak de stuurautomaat van de helmstok af, dus zat ik aan de helmstok gekluisterd, niet leuk. Bovendien nam de wind nog steeds toe en werd het tijd om te reven. Niet gemakkelijk alleen en stuurloos, maar het lukte. Daarna bleek Vlieter mooi in balans te liggen. Achterin zit een neerlaatbare kiel die uit moet met de bezaan bij, hiermee voorkom je dat het schip loefgierig wordt en wordt ze heel koersvast, in ieder geval met deze halve wind en gereefd grootzeil. Met wat gerommel met de stand van de zeilen bleef ze prachtig op koers en had ik mijn handen weer vrij. Hammy had ik kort nadat ze beneden was al toegestopt met een dekbed en leek in een diepe slaap. Het zag er niet naar uit dat ze voorlopig aan dek zou komen, de wind was hard en de zee nog steeds vervelend. Met het rif erin liep onze Duitser weer in, niet erg, geeft een goed gevoel een ander schip in de buurt. Voor het donker werd kregen we de Hornsrif boeien in zicht, het lijkt de Eiffeltoren wel zoals dat Hornsrif verlicht is en daar moet je dan de boei die je moet ronden uit zien te pikken. Maar de GPS gaf feilloos de koers aan naar de juiste boei. Toen het donker werd viel de wind wat weg, we lagen al een tijdje op één lijn met onze Duitser maar op dat moment lag hij plotseling voor. Wat doen we; rif eruit? Toch maar niet, geeft wel een rustig gevoel met een rif in het donker. Goeie beslissing, het bleef helemaal niet rustig. Ik zat al 14 uur in de kuip en werd het behoorlijk zat maar van het Hornsrif naar Thyberon is het nog eens 70 mijl. Voor ons zat een band met heel donkere bewolking. Een coaster kruiste onze koers en we moesten uitwijken, die coaster voer langzaam en lag koers Esbjerg, als ik daar nu eens achter aan ging? Hoef ik ook niet zo op te letten. Toch maar niet, als je eenmaal in Esbjerg ligt en de wind blijf zoals nu dan kom je het Hornsrif niet meer rond en kun je de Oostzee wel vergeten. Door dus. Voorbij de Hornsrifboei was onze koers 20 graden. Onder die wolken nam de wind weer toe en er ontstond een nieuw probleem. Vlieter wilde met wind schuin achter niet op koers blijven dus ik moest of sturen of pal noord blijven varen. Eerst gekozen voor pal noord, blijf je wat uit de buurt van de kust en nog in de buurt van onze Duitse vriend die nu noord stuurde en kennelijk koers Noorwegen lag. Na een paar uur toch zelf gaan sturen en 20 graden gaan varen. Het Duitse groene boordlicht was met een uurtje uit zicht dus daar gingen we alleen op de kust van Denemarken af. Ik moest vechten tegen de slaap, af en toe dommelde ik weg met de helmstok in mijn handen maar heel raar, de koers bleef 20 graden. We lagen dwars in de golven maar heel vast door de winddruk in de zeilen. We gingen natuurlijk wel heel erg op en neer. Arme Hammy. Vier uur werd het weer licht maar we zaten nog steeds onder dat dikke wolkenpakket en het zag er naar en grauw uit. Om een uur of acht kregen we de kust in zicht maar de zee werd nog slechter tegen de kust aan. Met mijn rug naar de slechte kant en goed op koers leek het zo slecht nog niet maar als we uit het roer liepen doordat ik niet oplette of even iets moest doen dan gierde en klapte het erover. Om twaalf uur kreeg ik de Thyberonboei in zicht en had het plan opgevat het Thyberon kanaal zeilend op te gaan. Maar door de hoge golven kon ik de haveningang niet goed onderscheiden dus durfde ik dat niet aan. Had ik die ingang nu maar in de GPS gezet. Zeilen buiten gestreken; stuurloos rollend in de golven is dat niet fijn. Toen op de motor voor de wind en hoge golven naar binnen, gelukkig is de kanaal ingang heel breed want we hadden nogal wat ruimte nodig. Eenmaal in de ingang moet je 90 graden koers veranderen en kom je er nog eens dwars in te liggen, zonder zeildruk slingert dat zo dat je vreest voor de mast en dat Hammy van de bank gelanceerd zou worden. En dan zit je plotseling achter de pier, vlak water, nog een kwart mijl en dan de haven in, aanmeren en rust. Tot de Thyberon boei hebben we 170 mijl gevaren, zowel de echte log als de elektronische gaven dit aan, dit in 27 uur is iets meer dan 6 mijl gemiddeld per uur, niet slecht! Hammy was er ook weer, zat nog wat na te tollen maar was blij dat het over was. Het weer was plotseling prima, de zon scheen maar ik kon het niet verdragen aan mijn ogen, ik zag er niet uit; rood opgezet gezicht en rode ogen, we hebben een borrel genomen en zijn op tuk gegaan.
Aan het eind van de middag kwam Meinte Terpstra binnen, had het ook slecht gehad, was vanuit Esbjerg gekomen, tot de Hornsrif boei alles in de wind, daarna viel de wind weg terwijl de zee hoog bleef, dus 70 mijl rollen en stampen op de motor, hebben wij het nog goed gehad.