Weekendje op huizenjacht

We kijken geregeld op Internet naar het huizenaanbod hier in de buurt. Er zijn echt paradijsjes bij! Maar ja, dan kost het ook wel wat…….De bouwvallen zijn beter betaalbaar, maar ja, dan kun je er voorlopig nog niet wonen. Afgelopen weekend eerst bij de makelaar in Tarbes geweest om een selectie te maken. Ze heet Frieda, is Nederlandse, woont hier al 15 jaar, daarvoor in Engeland gewoond, is erg aardig en we kunnen lekker gewoon Nederlands praten, wel zo gemakkelijk! Dus adressen mee en en route! Het huis met de rozen is een bod op gedaan, dus dat zal wel niks worden. De Tom-tom die Kees bij zijn afscheid in Den Helder heeft gekregen komt geweldig van pas bij dergelijke excursies, zonder dat ding zouden we jammerlijk verdwalen.
Het 1e huis staat op een kruispunt van twee weggetjes, vlak buiten Rabastens de Bigorre, op zich niks mis mee, maar geen mooie plek.
Het tweede huis staat op een heuvelrug, een paar km van het dorpje Bassoues. Prachtige omgeving, meertje vlakbij, maar het is een gedeeld huis, er wonen mensen in het andere gedeelte. Ons gedeelte zit aan de zijkant, grote schuren er bij en een hectare grond. In 1 van de schuren staat een lelijke eend, zouden ze die laten staan? Valt best iets mee te doen, terras op de mestvaalt maken, heb je een geweldig uitzicht. Kees zijn boerenhart bloeit op hier! We breken onze benen bijna op het terrein, want er lopen koeien rond . Het is een drekzooi en het zijn allemaal gaten en hobbels. Maar prachtige tegelvloer binnen, beetje jugendstiel. Ondertussen is het al een uur of 6 en we besluiten naar Marciac te gaan om daar te eten. Onderweg komen we een bordje tegen “Maison a vendre” Dus kijken naturellement! We rijden een landweggetje in en aan het eind daarvan staat het huis bovenop de heuvel. Geweldig!!!! Voor het huis staat een oude waterput met een slinger. We babbelen even en spreken af de volgende dag om 10 uur terug te komen. We zoeken een restaurantje in Marciac (mooi dorpje in de Gers), eten de buikjes rond en dan is het half 11. O ja, we moeten nog een camping zoeken! We vinden er eentje, de mensen maken de poort voor ons open, vragen of we morgenochtend ook brood willen, biensur, graag natuurlijk, we draaien het hondenhok omhoog en dan zitten we kwart voor 11 lekker met een neut en kaarslicht te genieten van de mooie avond. Makkelijk hoor dat hondenhok, anders hadden we nog eens 100 km moeten rijden om thuis te komen en dan morgenochtend weer! Nu kunnen we gewoon gaan slapen. Volgende ochtend ontbijtje en om half tien rijden naar het huis op de heuvel. Het ligt vlak bij het dorpje mascaras (dus, daar maken ze dat spul voor je ogen zeker). We krijgen koffie aangeboden. (wordt in een steelpannetje gegoten uit een grote pot, even op het gas verwarmd en hoppa!) Voor de ingewijden, ik moest even heel erg denken aan tante Rins. We krijgen een rondleiding door het huis en over de heuvel, bijna 2 hectare. Wat een mooi plekje! Hele aardige mensen, zeventigers, hij maakt steeds grapjes en zij is een vrolijk mens, alleen verstaan we haar amper, waarschijnlijk dialect. Ik zie het helemaal zitten, mooi licht huis, weinig verknald, nog helemaal origineel bijna en dan vragen we naar de prijs, slik………. 350.000 euro. Beetje duur. We wisselen telefoonnummers uit en hij is wel bereid een beetje te zakken zegt hij. Maar ja, 3 ton is nog heel erg veel.
Het volgende huis: Een paar km vanaf het dorpje Lembeye, in het gehucht Semeacq-Blanchon, ook weer een landweggetje in en we rijden er zo heen dank zij de tom-tom. Het huis heeft iets voornaams. Bijna een hectare tuin erbij en een klein weilandje waar paarden lopen. De makelaar schrijft dat de tuin achterstallig onderhoud behoeft, maar het is echt een jungle!! Volgens Kees is het dak helemaal rot. We banen ons een weg door de jungle om een beetje een indruk te krijgen. Het is echt een oerbos. Maar met een beetje snoeiwerk is dat toch zo verholpen? Plek zat voor hangmatten, zitjes, een joekel van een vijver (er staat al een enorme treurwilg). Ik word al weer een beetje verliefd! Er ritselt en glipt vanalles weg in de bosjes en struiken. Ook al weer een klein paradijsje. We maken een praatje met de buurvrouw die vertelt hoe mooi de tuin was toen de Lafittes er nog woonden. Het huis is geërfd door een nichtje en die heeft er nooit gewoond. Toen het nichtje overleed heeft haar man er een poosje gewoond, dat was een zonderling, je zag hem nooit en hij is degene die er van alles heeft geplant en er vervolgens niets meer aan deed, en maar groeien en groeien al die struiken en bomen! Madame raakt niet uitgepraat en met veel moeite kunnen we tenslotte toch afscheid van haar nemen en op zoek gaan naar de volgende plek.
Dat duurt wel even voor we dat gevonden hebben. Het is een Bearnaise Ruïne van 1742, een voormalig kasteeltje met 16 hectare grond. Bijna allemaal bos met enorme eikenbomen. Er staan alleen nog een paar muren, helemaal overwoekerd. Kees is er helemaal weg van. Maar ik zie mezelf hier niet echt zitten in een caravan, woudreuzen of niet. We zetten een bakje in de klussebus, eten een broodje, zijn getuige van een gevecht tussen een enorme tor (of zo) met haken aan de voorkant en een reuzenwesp. En dan gaan we weer richting Lasseube. Onderhand kunnen we geen huis meer zien, maar we hebben een fijn weekend gehad.